website De Tempel

Woontoren aan de Botersloot
In het 2e kwartaal van 2006 start de bouw van de Laurenshof aan de Botersloot.
OVG projectontwikkeling heeft het officiële startsein voor de ontwikkeling Laurenshof in de binnenstad van Rotterdam gegeven.
Laurenshof is de herontwikkeling van het voormalige KPN-complex aan de Botersloot in Rotterdam. Stichting Ouderenhuisvesting Rotterdam (SOR) vestigt zich als eerste met haar hoofdkantoor van circa 5000 m2 in Laurenshof.
De grauwbetonnen, 51 meter hoge KPN-toren op de hoek van de Hoogstraat en Binnenrotte zou in eerste instantie worden gestript en voorzien van een nieuwe gevel.
De huidige plannen voorzien echter in sloop en de bouw van een woontoren met appartementen, horeca en winkels. De toren wordt opgetrokken in oranje baksteen en krijgt acht erkers per etage.
Naar verwachting wordt het gebouw in 2008 opgeleverd.
Dit bericht staat te lezen op de website van de gemeente Rotterdam, die als bron vermeld: dS+V, 20-01-2006.

Architect Prof. Hans Kollhoff In 1946 geboren in Lobenstein, Thüringen, heeft sinds 1978 een eigen architektenbureau in Berlijn. Vanaf 1984 werkt hij samen met Helga Timmerman

Bron: www.kollhoff.de

Eerste Baksteen MasterClass onder leiding van Hans Kollhoff Op vrijdag 7 november 2003 vond de eerste Baksteen MasterClass plaats onder leiding van de internationaal gerenommeerde, Duitse architect Hans Kollhoff. Hoofdthema was 'Ontwerpen in een stedelijke context'. Co-referent Frits van Dongen van de Architectencie gaf voorafgaand aan Kollhoff zijn visie op de thematische lijnen die van het gebouw van Piraeus (Kollhoff en Rapp) getrokken kunnen worden naar de huidige situatie. Bron: www.knb-baksteen.nl BNA-Kubus voor Kollhoff In 1998 werd de architectuurprijs aan prof. Hans Kollhoff uitgereikt. De jury was gevraagd 'een buitenlandse architect voor te dragen die door het realiseren van een of meer gebouwen binnen onze landsgrenzen een bijzondere bijdrage heeft geleverd aan de architectuur in Nederland'. Bron: www.classic.archined.nl

Neo-expressionistische architectuur: brug tussen modernistisch en retro Onder deze titel schreef Bernard Hulsman in het Cultureel Supplement van NRC Handelsblad van vrijdag 16 juni 2006 een essay over architectuur. Hij begint zijn artikel met de constatering dat 'de laatste jaren in Nederland veel verwante gebouwen zijn neergezet'. 'Ze wekken altijd de indruk dat ze van reusachtige hompen klei tot beelden zijn gekneed.' Hij vervolgt met: 'Deze mode duurt al lang. Het eerste grote 'sculpturale gebouw', het Piraeus-woningblok van de Duitse architekten Hans Kolhoff en Christian Rapp, staat alweer twaalf jaar op het KNSM-eiland in Amsterdam.' Woongebouw Piraeus, KNSM eiland Amsterdam 1991-1994 Bron foto: www.oostelijkhavengebied.nl.

Christian Rapp ontvangt Maaskantprijs 1997
De tweejaarlijkse 'Rotterdam-Maaskantprijs voor Jonge Architecten 1997' zal in november worden uitgereikt aan de 34-jarige, Duitse architect Christian Rapp. Met de realisatie van het grote woongebouw Piraeus op het Amsterdamse KNSM-eiland, dat Rapp enige jaren geleden samen met Hans Kollhoff ontwierp, verwierf hij direct internationale faam.
Bron: www.classic.archined.nl

Bron: www.rappenrapp.nl
Rapp en Rapp zijn ontwerper van het kantoorgebouw Laurenshof, Rotterdam

Ik geniet ervan om op twee benen te staan
Uit de Kadekrant van juni 1994 (fragment)
Op het KNSM-eiland wordt, zoals duidelijk te zien en te horen is, flink ontworpen en gebouwd. Het grootse Piraeuspand, de blikvanger van het eiland, is sinds kort opgeleverd en wordt al bewoond. Een van de bewoners is de architect die samen met Hans Kollhoff het pand heeft ontworpen. Een interview met Christian Rapp.
Margreet Ottens
Carry de Vries
Wat is je geschiedenis en je band met Nederland en Kollhoff?
Oorspronkelijk kom ik uit München, maar ondertussen woon ik al meer dan tien jaar in Berlijn, waar ik heen ben gegaan om te studeren. Tijdens die studie heb ik aan een soort uitwisseling meegedaan tussen Nederlandse en Duitse studenten. Al die verwachtingen die we hadden, waar we van vonden dat dat in Berlijn slecht was en hoopten dat het in Nederland beter zou zijn, bleken vals. Ik was van plan om ongeveer een jaar in Delft mee te lopen, maar doordat het allemaal tegenviel, ben ik na anderhalf trimester gestopt en heb een jaar bij Koolhaas gewerkt. Naderhand ben ik teruggegaan naar Berlijn en nog tijdens mijn studie bij Kollhoff terechtgekomen. Daar deed ik mee aan competities en internationale prijsvragen, maar ben op een gegeven moment toch weggegaan om mijn studie af te maken. In 1989, geloof ik, begon het project op het KNSM-eiland in Amsterdam. Hans Kollhoff kwam in die tijd bij mij langs om een Nederlandse brief te vertalen en ja...zo rolde ik er eigenlijk in. Parallel daaraan was ik druk bezig om mijn diploma te halen.
Waarom Kollhoff?
In Nederland heb ik, zoals gezegd, een jaar bij Koolhaas gewerkt. Tussen Kollhoff en Koolhaas bestaat een relatie die bestaat uit hun deels gelijke achtergrond, hun gelijke context, de conceptionele benaderingswijze in de architectuur; daarom is Kollhoff voor mij een logische stap. Daarnaast kijk je om je heen naar de dingen die je interessant vindt en waarvan je denkt iets te leren. Berlijn is daarin zeer beperkt en dan kom je al snel bij Kollhoff terecht.
Toen jullie in 1989 de opdracht kreen voor het KNSM-eiland lag er al een stedebouwkundig plan van Jo Coenen. Wat vonden jullie daarvan?
Wij hadden zelf niet zo’n stedebouwkundig plan gemaakt, ten minste niet voor een eiland. We hebben wel gecontroleerd wat de mogelijkheden waren binnen dat plan, of dat echt zo afgebakend had moeten zijn en of het deze vorm had moeten hebben. Het gesprek dat we daarover met Jo Coenen hebben gehad ging dan ook over zijn benaderingswijze van het eiland. Hij vertelde ons dat hij op zoek was naar zoiets als Speicherstadt in Hamburg, waar je grote bakstenen gebouwen hebt die rechtstreeks in het water staan. Daar was hij eigenlijk naar op zoek met die twee Superblokken hier op het eiland: een totale intensiteit met grote gebouwen die aan het water staan.
Zelf hadden wij het minder van de stedebouwkundige kant, maar meer van de architectonische kant gezien, waar we met opdrachten uit het verleden in ons hoofd ook op zoek waren naar grote vormen en naar gebouwen die een uitstraling hebben. Dat kwam dus aardig overeen. Al je kijkt naar de doorgang die er volgens het stedebouwkundige plan van Coenen moest komen, dan zie je dat wij daar een herleiding van de gehele vorm hebben gemaakt. Uit gesprekken met hem begrepen we wat het abstracte doel was: dat ene grote blok met een aantal randvoorwaarden. Ten eerste moest er links en rechts een binnenhof komen en een openbaar gebied in het binnenterrein. Daarnaast moesten Levantkade 8, het Mien Ruysplantsoen en het kantingebouw Edelweiss behouden blijven. Het behouden van deze laatste drie was zeer welkom; we zaten in een fase waarin we op zoek waren naar iets wat een redenering zou kunnen opleveren. Op zoek naar items die het een gebouw zouden maken en niet een bouwblik: een vierkant ding van zes verdiepingen. We hebben geprobeerd om elke gevel zijn eigen gezicht te geven, de randvoorwaarden zijn niet de directe aanleiding tot de vier verschillende zijden, maar staan wel in relatie met elkaar, waardoor het geen abstract, op zichzelf staand bouwblok is geworden. Het tweede bebelangrijke punt voor die herleiding was ‘het grote thema’: de relatie tussen mooi en zon. Het uitzicht naar het zuiden toe en daarnaast de noordkant: de koude kant van zowel het eiland als het gebouw. Dat is de reden dat het gebouw in het noorden hoog is en laag in het zuiden.
Bron: www.ijopener.nl

Bouwkundeles in het Berlage Instituut 23 oktober 2006 Als het aan Hans Kollhoff ligt worden ‘slechte gebouwen’ bij wet verboden. De Citybuilding en de Hofdame aan de markt in Rotterdam zouden hiervan, met terugwerkende kracht, de eerste slachtoffers moeten zijn.

De prelude van de 3e Internationale Architectuur Biënnale in Rotterdam begon dinsdag 10 oktober in het Berlage Instituut. Het komende jaar is het Berlage curator van de biënnale met als thema; ‘Architecture and Power’. Het onderwijs staat komend jaar in het teken van de verhouding tussen architectuur en macht. De Duitse architect Hans Kollhoff beet de spits af van de gelijknamige lezingenreeks. . . . Na afloop van de lezing vroeg Vedran Mimica (associé decaan Berlage

Instituut) nog wel hoe de relatie macht en architectuur hier tot uitdrukking kwam. Kollhoffs antwoord betrof de gehele geschiedenis van Berlijn vanaf de jaren ’60. Het kwam er uiteindelijk op neer dat de architect gewoon afhankelijk is van de opdrachten die hem worden verstrekt en dat hem niets anders rest dan deze goed uit te voeren. De architect heeft wellicht een adviserende rol, maar van macht is geen sprake. Als alle architecten tegelijkertijd op zoek zijn naar nieuwe vormen levert dit volgens Kollhoff voornamelijk middelmatige of zelfs ronduit slechte gebouwen op, zoals de Citybuilding en de Hofdame. Een duidelijke ontwerpopvatting is volgens Kollhoff derhalve veel belangrijker en dat probeert hij met zijn oeuvre uit te dragen. . . . Lees het hele artikel op > > > > Archined

En nogmaals, bijna elk bureau heeft een handschrift, en over smaak valt te twisten.
@ Tim de Bruijn
Lees en huiver: de tunnelvisie van de smaakpolitie onder het motto De wondere wereld van professor Hans Kollhoff